แม้ Ants on a Shrimp (2016) จะเป็นหนังที่เหล่าฟู้ดเลิฟเวอร์รอคอยอยากติดตามกันมากที่สุด (ของบ้านเราก็มีแต่ที่ Bangkok Screening Room ที่นำมาฉายแห่งเดียวเท่านั้น) แต่ไปๆ มาๆ ภาพยนตร์กึ่งสารคดีเรื่องนี้กลับนำเสนอเรื่องราวของการทำงานเป็นทีมได้ดีไม่แพ้กับความอร่อย จนแก้มแดงกล้าพูดเลยว่าคนทำงานธรรมดามนุษย์เงินเดือนก็สามารถดูได้แบบไม่เบื่อเลยล่ะ

แกนหลักของเรื่องจะพาเราไปตามติดภารกิจชีวิตของเรเน่ เรดซิพี (René Redzepi) เชฟชาวเดนิชชื่อก้อง เจ้าของดาวมิชลินสตาร์ 2 ดาวจากร้านอาหารโนมา (Noma) ร้านอาหารที่สามารถครองอันดับ 1  ถึง 4 สมัยในปี 2010, 2011, 2012 และ 2014 จากการจัดอันดับของนิตยสารเรสเตอรองต์ (Restaurant Magazine) ในระหว่างที่เขาได้รับโปรเจ็กต์พิเศษให้ยกร้านอาหารโนมาทั้งร้าน พร้อมกับทีมงานมารังสรรค์เมนูพิเศษ 14 คอร์สให้กับโรงแรมแมนดาริน โอเรียนทัล โตเกียว (Mandarin Oriental, Tokyo) เมื่อเดือนมกราคมปี 2015 ที่ผ่านมา

ความน่ารักของภาพยนตร์เรื่องนี้ที่ไม่เหมือนหนังสารคดี (อาหาร) เรื่องไหนก็คือ การตัดสลับลำดับเหตุการณ์ได้น่าสนใจพลางชวนให้ขบคิดและติดตาม เช่นเดียวกับสถานที่ของเรื่องที่โอนย้ายไปมาระหว่างโคเปนเฮเกน (เดนมาร์ก) และโตเกียว (ญี่ปุ่น) ได้อย่างสนุก แถมยังได้เห็นพวกเขาในฉากที่ทับซ้อนกับหนังสารคดีอีกเรื่องอย่าง Tsukiji Wonderland (2016) อีกด้วย แต่ที่มากไปกว่านั้น เรายังได้เห็นวิธีการทำงานของเชฟระดับมืออาชีพ พร้อมกับหมดคำถามในใจว่าทำไมโนมาถึงได้รับการยกย่องว่าเป็นร้านอาหารที่ดีที่สุดในโลก

สำหรับแก้มแดงนั้น คำตอบของคำถามนี้เราขอยกความดีให้กับทีมงานเป็นสำคัญ แน่นอนว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เชฟเรดซิพีเป็นตัวเอก แต่เขากลับไม่ได้แสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดเหมือนกับที่เราเห็นในหนังเชฟส่วนใหญ่ (ในท้องตลาด) หากแต่เรดซิพีกลับทำตัวเองให้อยู่ในบทบาทหัวหน้าและครูที่ดีในการพัฒนาลูกทีมให้ไปถึงจุดมุ่งหมายเดียวกัน จนแก้มแดงงงเล็กน้อยถึงปานกลางว่านี่เราดูสารคดีหนังอาหาร หรือดูสารคดีเพื่อนักบริหาร (ธุรกิจ) กันแน่

“Why don’t we do that at a new place and have fun with it?” (ทำไมเราไม่ทำอะไรที่แปลกใหม่ในที่แห่งใหม่ไปเลยล่ะ และสนุกไปกับมัน) น่าจะเป็นคำพูดหมัดเด็ดที่กระตุ้นความรู้สึกฮึกเหิมได้ดีทีเดียว เพราะถ้าใครคิดว่าการเอาโนมามาไว้ที่ญี่ปุ่นก็น่าจะได้ลิ้มลองอาหารแบบเดียวกับที่โคเปนเฮเกน ขอบอกว่าคิดผิด เมื่อเรดซิพีกลับเปลี่ยนมุมมองลูกทีมให้กล้าลองทำเมนูแปลกใหม่ที่ไม่เหมือนที่อยู่ในโนมา แต่ต้องคงมาตรฐานระดับเดิมให้ได้ ด้วยเหตุนี้เราจึงได้เห็นวิธีการเสาะหาวัตถุดิบท้องถิ่นที่ไม่เหมือนใคร เช่นเดียวกับการทำงานในห้องครัวที่สุดตื่นตาเสมือนวงดนตรีซึ่งสอดประสานกันอย่างเหมาะเจาะ 

น่าเสียดายที่หนทางครั้งนี้ยังดูไม่สุดสักเท่าไร เพราะฉากสุดท้ายที่เฉลยอาหารทุกเมนู เรากลับไม่ค่อยได้ซึมซับรายละเอียดอะไรมาก มีเพียงรูปภาพที่ไล่เรียงไปแต่ละเมนู (ผ่านไปเร็วมาก) ขนาดเมนูเด็ดที่เป็นชื่อเรื่องอย่าง "มดบนกุ้ง" ก็ยังมาแบบแว่บๆ พอให้คิดได้ว่า... 

"สิ่งที่ดูเป็นไปไม่ได้ย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ"

ภาพประกอบจาก
https://www.berlinale.de/en

Tag: Food on Film, รีวิวหนัง